Piotr Stanisław Szczepanik (ur. 14 lutego 1942 w Lublinie, zm. 20 sierpnia 2020 w Lublinie) – polski piosenkarz, aktor i gitarzysta.
Studiował historię sztuki na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim i tam rozpoczął działalność artystyczną w kabarecie „Czart” występującym w kultowej lubelskiej kawiarni „Czarcia łapa”. Występował także w teatrze Akademii Medycznej „Dren 59” Piotr Szczepanik debiutował na Festiwalu Piosenkarz Studenckich w Krakowie. Był rok 1963, a po chwili usłyszała o nim cała Polska.
Śpiewał jedne z najpiękniejszych utworów sentymentalnych: Kochać, Żółte kalendarze, Goniąc kormorany, Puste koperty, Nigdy więcej. To największe przeboje Piotra Szczepanika, z których jest znany. Koncertował nie tylko w swojej ojczyźnie, ale także w wielu krajach Europy. Dzięki podróżom po całym świecie występował m.in. na scenie w Nowej Zelandii, Kanadzie czy Australii.
Na przełomie lat 60. i 70. XX w. wraz z kolegami : Bohdanem Łazuką i Jackiem Fedorowiczem prezentował program estradowo-kabaretowy „Popierajmy się”. W latach 70. występował solo (przy akompaniamencie gitary) w programach muzyczno-poetyckich oraz z recitalami pieśni i romansów.
Wraz z NSZZ „Solidarność”, w latach 80, był, wraz z najwybitniejszymi twórcami polskiej kultury, współorganizatorem Festiwalu Piosenki Prawdziwej (1981) oraz koncertów w Muzeum Archidiecezji Warszawskiej. Muzeum miało skromne warunki lokalowe, niewielkie sale, w których odbywały się występy i koncerty, zwykle były pełne, często brakowało miejsc. Pierwszy koncert, połączony z wystawą Jacka Malczewskiego, to „Bogurodzica, Ojców moich śpiew” – w wykonaniu Piotra Szczepanika. Miał ogromne powodzenie.
Po 1990 Pracował także w kancelarii prezydenta Lecha Wałęsy i zajmował stanowisko szefa Zespołu Współpracy ze Środowiskami Twórczymi a w 2005 był członkiem honorowego komitetu poparcia Lecha Kaczyńskiego w wyborach prezydenckich
Wokalista zachwycał także przed kamerą. Jego aktorski talent mogliśmy podziwiać w kilku filmach takich jak: Cierpkie głogi, Cham (zagrał tytułową rolę), Kto nigdy nie żył. W 2012 roku pojawił się w filmie Mój rower.
Wokalista odszedł 20 sierpnia 2020 roku, przegrywając walkę z chorobą. Po uroczystej mszy świętej, która miała miejsce 31 sierpnia 2020 w archikatedrze lubelskiej został pochowany na cmentarzu Stare Powązki, u boku swojej żony Krystyny Wąsowskiej -Szczepanik (1943-1971), zmarłej w wieku 28 lat na białaczkę.
W 2016 został odznaczony Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. W 2008 odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, w 2020 odznaczony pośmiertnie Krzyżem Komandorskim tego orderu.